Slapend dienstverband en binnenkort met AOW?

Mijn meest gelezen blogs gaan over het slapend dienstverband. De eerste die ik over dit onderwerp schreef dateert al uit 2015. Toen ontstond er namelijk wrijving door de komst van de WWZ. Daarvoor kreeg je als zieke werknemer na twee jaar ontslag via UWV. En dat was het. Alleen wanneer het ontslag ‘kennelijk onredelijk’ was, kreeg je misschien alsnog via de kantonrechter een vergoeding.

Een werkgever die nu een zieke werknemer na twee jaar ontslaat, moet een transitievergoeding betalen. En we weten inmiddels allemaal dat dit in sommige gevallen wel gebeurt en in sommige gevallen niet. Want er is geen verplichting tot opzegging. Ook niet door de Wet Compensatieregeling Transitievergoeding (WCT) die vanaf 1 april 2020 geldt.

Hoe zit het met de slapende aanstaande AOW-er?

Ik krijg regelmatig vragen over en van slapende medewerkers die bijna de AOW-gerechtigde leeftijd bereiken. Vaak eindigt de arbeidsovereenkomst op het moment van het bereiken van die leeftijd van rechtswege. Dan ontvangt die medewerker conform wet geen transitievergoeding.

De kantonrechter in Den Bosch behandelde onlangs een zaak die ging over een slapende werknemer met een IVA-uitkering. Die werknemer vroeg de rechter om zijn werkgever te veroordelen om op te zeggen onder toekenning van een transitievergoeding. In juni 2019 bereikte hij namelijk de AOW-leeftijd en zou zijn arbeidsovereenkomst van rechtswege eindigen.

De werkgever heeft de keuzevrijheid en beleidsvrijheid om een slapend dienstverband door opzegging te beëindigen. Nergens uit de wet(sgeschiedenis) volgt dat de werkgever een verplichting heeft te ontslaan. Aldus de kantonrechter uit Den Bosch.

De werknemer probeerde nog een beroep te doen op de compensatieregeling en op deze uitspraak uit Den Haag. Maar de kantonrechter zag geen enkele reden om hierin mee te gaan.

Uit een andere uitspraak – maar ook van de kantonrechter in Den Bosch – volgde hetzelfde oordeel.

Wanneer kan het anders zijn?

Als de werkgever beleid heeft om de arbeidsovereenkomsten met een slapend dienstverband op te zeggen, maar dat in een individueel geval niet doet. Althans volgens deze kantonrechter uit Den Bosch (link naar uitspraak via Rechtspraak.nl).

Wetgever faalt

Er volgt geen verplichting tot ontslag. Niet uit de wetten die er al waren en niet uit de WCT. Evenmin bevat de WCT de verplichting om ook bij langdurige arbeidsongeschiktheid de transitievergoeding ‘af te rekenen’.

In mijn ogen heeft de wetgever op meerdere vlakken gefaald. Ten eerste in medio 2015 met de WWZ. Opeens had iedereen recht op een transitievergoeding. Logisch dat werknemers in alle gevallen aanspraak willen maken op de wortel die voorgehouden wordt. Maar als een werkgever het simpelweg niet kan betalen of andere redenen heeft om niet te ontslaan, bestaat de mogelijkheid van een slapend dienstverband. In veel gevallen is dat ook te volgen. De door de wetgever voorgehouden wortel kan door toedoen van diezelfde wetgever niet worden geïncasseerd.

En ten tweede dus ook weer met de WCT. Het is gewoon niet goed en duidelijk geregeld.

Helaas zal het met de Wet Arbeidsmarkt in Balans die vanaf 1 januari 2020 geldt niet anders zijn. Want daarin staat niets over dit onderwerp opgenomen.

Het is dus aan de Hoge Raad

Want ondertussen lijkt iedereen die met een slapend dienstverband te maken heeft – werkgever en werknemer – uit te kijken naar de beantwoording van de prejudiciële vragen die door de Hoge Raad moeten worden beantwoord.

De kantonrechter in Den Bosch kon de beantwoording van de prejudiciële vragen die bij de Hoge Raad liggen niet afwachten. En oordeelde zelf conform wet en regelgeving.